'konings-dag' kafası

bugun burda kral gunü;  yani kralın doğum günü!  27 nisan aklınızda olsun. Bu tarihte Hollanda'nın herhangi bir yerine yolunuz düşerse başınıza acayip şeyler gelebilir.  Parti canavarıysanız 26'yı 27'ye bağlayan gece özellikle Lahey/the hague ve Amsterdam'da deli partilere denk gelebilirsiniz.  Alışveriş canavarıysanız bütün haftasonu heryer bit pazarı, yok pahasına... akşama doğru satıcılar tüm gün bira ve benzeri şeyler içmekten hesap yapamaz hale geldiklerinden  pazarlığı hiç uzatmadan "ammman al gitsin dükkan senin diyiveriyorlar."
Ben gideyim o zaman kahvaltıda kralın beleş cupcake'lerinden kapayım..

  

Marieke teyzenin plaklar

üç sene geçti, neredeyse dört sene dolacak buradayım, hala bazı tipleri ve tripleri aklım almıyor bu memlekette. Bana sorsanız nedir olayları diye; recycle ve charity diyebilirim. Mütemadiyen bi' geri dönüşüm kafası. Hiç birşey asla atılmıyor, illa değerlenecek. Adım başı charity shop var küçücük kasabalarında bile. "Kringloop-winkel" diyorlar. Güya eskici ama girince kendinizi kaybediyorsunuz.  Bu dükkanlar eskiyen eşyalarınızı gelip evinizden bedavaya alıyor, değerliyor ve çok cüzi bir fiyata dükkanda tekrar satışa çıkartıyor. Böylece işsiz güçsüz bile belli bir yaşam standardına sahip olabiliyor. Öğrenci mesela, evini adam akıllı döşeyebiliyor; hiç bir çocuk oyuncaksız kalmıyor bu memlekette. Bu dükkanlardan  kazanılan  para ise ya kiliseye ya da çeşitli yardım kuruluşlarına aktarılıyor. Bu dükkanlar gönüllülerle işi döndürüyor. Emekli nüfusun % 90'ı  bunun gibi gönüllü işlerde çalışıyor. (çok sinir bozucu değil mi?)   Sonra devletin sosyal yardım yaptığı bir grup var.  Onlar da haftada belli bi miktar saat bunun gibi gönüllü işler yapmak zorunda. (zorunda ve gönüllü pek olmadı aynı cümlede ama Hollanda böyle biyer, seve seve zorunluluklar ülkesi)

Bi de Maria (yunan arkadaşım) ile ben gibi işgüzarlar var - az işimiz varmış gibi hemen burnumuzu soktuk. Haftada bir gün kringloop'da değerlemeye yardım ediyoruz. Özellikle plak, kitap, kaset, vintage eşya filan gibi şeyler. Plaklar 1 ila 3 euro arasında fiyatlanıyor. Çoğunlukla Hollandaca oldies (fena), arada güzel jaz plakları çıkmıyor değil , epey bi bölümü de klasik müzik plakları . Bu toplum epey klasik müzik dinliyor(!) onu anladık.  Böyle antoloji filan gibi olanlar denk gelirse 5-6 eur'a çıkabiliyoruz.  

Kitaplar 50 cent 1 eur civarı. Sanat kitapları filan olursa  max 2 euro fiyatlama yapabiliyoruz.  Hepsini kendime alasım geliyor ama yasak. 

Geçenlerde bir telefon geldi 1943 doğumlu Marieke teyze vefaat etmiş; dükkanın sahibi gibi takılan Roy bizden rica etti; oğlu bazı kitap ve plakları ayırmış, onları gidip alabilir misiniz dedi. Maria'yla atladık gittik. Giderken de bu angarya işi niye bize yükledi bu Roy diye biraz bozulduk, ama ikimizin de unutmayacağı bir deneyim oldu diyebilirim. 

Marieke teyze - nur içinde yatsın- çok acayip bir kişilik çıktı, keşke yaşarken tanısaymışım dedirtti. şu aşağıdaki fotoğrafa bakarsanız anlayacaksınız.

   

  Marieke Teyzenin ardında bıraktıklarından benim seçtiklerim...

  Bir James Joyce külliyatı, bir Hemingway...

plaklara gelince ; Nat King Cole, Mamas & the papas, Barry white,  Andrew Sisters, Joan Baez, Boney M, Simon & Garfunkel'ın boxer'la başlayan konser kaydı...

Ve Maria'yla ikimizi aynı anda şoka sokan Zülfü Livaneli-Maria Farantouri plağı.  

garip tesadüfler, hayat işte hakkaten şaka gibi bazen. 

Maria plağı görünce aaaa Farantouri diye atladığında ben Zülfü Livaneli mi? ne alaka dedim. 

Bizim orda bi türk bi yunan olarak, ölen hollandalı kadıncağızın bıratığı bu plağı almaya gidişimiz pek tuhaf kaçtı.
Marieke teyzeyi okkadar merak ediyorum ki okadar olur. Nasıl bir müzik zevki varmış anlaşılır gibi değil.
Sordum eskiden aktarmış; yani aktar dükkanı varmış. Öyle fazla bir bilgi edinemedim.

Neyse Roy'dan yalvar yakar fotoğraftakileri satın aldım. Hepsine 15 euro verdim (fazla fazla). Roy önce dükkan çalışanlarının satın alması yasak filan dedi ama tehdit ettim. "Bugün istifa ederim yarın müşteri olarak gelir bu plakları toplarım" dedim.  Çaresiz kabul etti. 

bi leylim ley dinleyip Marieke teyzeyi yadedeceğim. 

gölgeler

Mekan; Nederlands Foto Museum /Rotterdam

Alfredo Jaar'ın 'Shadows' sergisi! Ne zamandır radarımdaydı, gün bugünmüş ( yada da dünmüş demek lazım.)
 Kapının rayı mı, rayın dişlisi mi bozulmuş; neyse... ofiste kapının aralığından üstüme üstüme esen dışarının -2 (reel feel -6 derece) rüzgarları sağolsun;  soğuk + kar +hasta oldum olucam'lı karışık maazeret şeyderek kafa izni istedim senior'dan; O da verdi iyi mi?  Soluğu müzede aldım.

Bu fotoğraf ; Hollanda'lı fotoğrafçı Koen Wessing'in 1978'de Nicaragua'da çektiği fotoğraf. 

İsyan esnasında hunharca öldürülen babalarının ölüm haberini alan bu iki kız kardeşin dayanılmaz acısının, yasının çırılçıplak teşhir edildiği fotoğraf.  

Alfredo Jaar izleyeni bir tünele sokuyor, bu fotoğraf ve olaya ait diğer imgelerle ki babanın cesedinin fotoğrafı da var ama hiç biri yukarıdaki fotoğrafın yanına yaklaşamıyor. O kollar yok mu? insanın nutku tutuluyor o kolların dillenişine. tünelden geçerken hangi imgeyle karşılaşırsanız karşılaşın sadece kolların söylediğini duyuyorsunuz. 

tünelin sonunda da  iki kadının o anı bir ışık olarak kalıyor zihninizde. Hani bir şekle gözünüzü kırpmadan bir 20 saniye bakar sonra gözünüzü kapatırsanız silüeti görmeye devam edersiniz gözünüz kapalıyen bile... işte o hesap.

işte Alfredo Jaar'ın deneyimlememizi istediği buna benzer birşey.

Sergiyi gezen insanlar çok etkilenmişe benzemiyorlardı bunu söylemem lazım.  Biraz depresif tabi. Ben beğendim.
uzun uzun baktım acıya...
sonra aklıma fotoğraf üzerine birsürü şey yazmış olan Susan Sontag geldi;

eve gelince o alıntıyı buldum; şöyle diyor:

"To photograph people is to violate them, by seeing them as they never see themselves , by having knowledge of them that they can never have; It turns people into objects that can be symbolically possessed. Just as a camera is a sublimation of the gun, to photograph someone is a subliminal murder- a soft murder, appropriate to a sad, frightened time."

şöyle çevirmeye çalışayım:

"insanları fotoğraflamak onları istismar etmek bir yerde. Onları kendilerini asla göremeyecekleri şekilde görerek; onlarla ilgili, kendilerinin asla sahip olamayacakları bilgiye sahip olarak... Fotoğraflamak insanları sembolik olarak sahip olunabilinecek nesnelere dönüştürüyor.  Fotoğraf makinesi silahın yüceltilmesi/ süblimleşmesi gibi düşünülürse birinin fotoğrafını çekmek de sübliminal bir cinayet aslında- yumuşak bir cinayet tam da üzünçlü, korkutan zamana özgü bir biçimde. 

bir de;
günün parçası

dutch winter blues

Geçen hafta hava eksi dereceye düşünce haliyle yatak döşek hasta oldum ama çalıştığım haftaya denk geldiği için yatak döşek olamadım ayakta vitaminler suplamentlerle geçirmeye çalıştım.

süründüm resmen. Hava berbat; depresif, karanlık, herkesin yüzü asık falan...Bi de sinterklas artı kristmas şeysi başladı tam oldu.

başlık modumuzu yansıtsa da

günün parçası güneşi çağırmak için Polo ve Pan'dan Canopee.

Bunun dışında acayip saçma birşey okudum bi kitapta; (çünkü burayı biraz daha gömesim var) Şimdi bunlar nerdeyse 1700'lere kadar elmadan başka meyve bilmiyorlarmış. Bir gün çinden portakal gelmiş ona çin elması demişler. öyle kalmış yani Hollandaca (üff öyle mi denir ona flemenkçe diyoruz; mesela belçika'da olsaydım flamanca diycektik) portakal 'sinaasapple' elma da apple. Bu nasıl bir kalaslık?  Hayır bi bak bakalım portakal'ın tadıyla yapısıyla elmanınki bir mi? nasıl aynı meyve olabilirler? Yuh! PES!
Gerçi sonra burda kendi yetiştirdikleri bütün meyvelerde tek bir tat tutturmayı başarmışlar nasıl yaptılarsa güneşsizlik etmeni de yardım etmiş sağolsun. Hemen hemen bütün meyvelerin tadı aynı diycem abartıyorum sanacaksınız. Valla öyle. Kışın özellikle  elma, şeftali, kavun ve mürdüm eriğini bir tabağa keseyim gözlerinizi bağlayayım ayırt edemezsiniz hangisi hangisi. Bi de yazı kışı yok bu meyvelerin hepsi her mevsim var. öyle bişey olur mu? Ama bura böyle.

Bu arada portakalla ilgili bir başka komedi de.
biz mesela bize Portekizden geldiği için Portakal diyomuşuz. Narenciye ve turunç biliniyor ve kullanılıyor oysa o esnada.  Onlar da naraç kökünden ve narenciyeden bozma naranja diyorlar iyi mi?

Bu da çok portakalsuyu içmekten  drifter'ın midesi bulanmış portakal kafası oldu.
Ben gideyim acık yatayım. iyi haftasonları herkese ozaman.

Vermeer tablolarının ardındaki sır perdesini tesadüfen öğrenen Drifter soluğu Lahey’de alır!

Lahey Ocak 2016,

Hava dışarıda eksi 10 derece hissediliyor.

Allah hissettirmesin diyerek  donmadan meşuuur  Dudok cafe’ye giriyorum. 

Abartacak bişey yok aslında, Ankara’dan sıcak;

“Trabzonda kar sebebiyle maç ertelenmiş, sen neden bahsediyorsun?” derler adama… Ama söyleyeyim bu Beşiktaş’ın lehine olmadı, hep Fenere yarıyor bu işler valla içim el vermiyor.

Neyse,

Dudok Cafe’de sıcak apple pie yemeyeni dövüyorlarmış bilginize.

Niye buradayım hemen söylüyorum: Meraktan.

Geçenlerde tesadüfen süper garip bir şey öğrendim; Johannes Vermeer’le ilgili.

Hani şu meşhur “İnci Küpeli Kız” tablosunu yapan ressam; (Scarlet johanson desene yahu diyenleriniz olabilir.)  

Bu tablo şimdilerde Kuzeyin Mona Lisa’sı kabul ediliyor. Tahminen 1650’lerde yapılmış. (Tahmin ,çünkü tam tarihi belli değil.) 17.yy Hollanda’nın altın çağı. Sanat almış yürümüş zaten. Ama Vermeer konusu biraz muamma.

Şimdi yukarıda ismini zikrettiğim zaaatı muhteşemin oynadığı filmi seyreden arkadaşlar “oo biz biliyoruz o muamma değil artık, kızla ressam arasında aşne fişne varmış” diyecekler. Her ne kadar sanatın magazinsel kısmı da en az sanat kadar beni can evimden vuruyorsa da bu sefer durum öyle böyle değil. Hakkaten çok şaşırtıcı anlatacaklarım.

Birincisi, söylüyorum: tabloyu gördüm!  Küpe kesinlikle inci değil; metalik bişey; ama mevzu bundan çok daha önemli.

Johannes Vermeer gerçekten ressam mıydı değil miydi?

Soru bu!

Şu tablolar İnci Küpeli’den sonra en çok tarzını yansıtan tabloları Vermeer’in… Gözünüze takılan bir şey var mı?

Johannes Vermeer 17. Yüzyılın ortalarında Lahey’e 15 dakika uzaklıktaki Delft’te yaşamış hayatı boyunca. Amsterdam’ın miniği gibi bir şehri Hollanda’nın; onun gibi kanallı filan. Porselen işçiliğiyle ünlü. Hatta şu Hollanda porselenlerindeki lacivert’e “delft mavisi” deniyor.  

View of  Delft

Mauritshuis müzesinde bu tablonun sergilendiği odaya girerseniz hemen anlayacaksınız; odada sanırım 5- 6 tablo daha var, ama gözünüz başka hiç birşeyi görmüyor. Çünkü bu tablo canlı gibi. Fotoğraf gibi diyeceğim dilimi ısırıyorum.

Neyse;

Johannes Vermeer’in özelliği tablolarındaki ışık ve renklerin mucizevi şekilde gerçekle birebir olması; Hatta yok artık insan evladı bunu nasıl çizer dedirtecek kadar. 

Bu nasıl bir görme kardeşim?

Leonardo Da Vinci zamanında şöyle buyurmuş;

“The surface of every object partakes of the color of the adjacent object” yani şunu demek istiyor; bir nesnenin rengine yanındaki nesnenin rengi etki eder… ışık, tonlar ve gölgelerden bahsediyor. İşte Vermeer tablolarında şaşırtıcı olan bu tonların birebir gerçeği yansıtması hatta bazıları gözün göremeyeceği tonları ortaya çıkartıyor.

Normalde bir ressamın tekniğini incelemek için tutulan kayıtlara bakılıyor; büyük ressamların çoğunun çıraklık döneminden ustalık dönemine kadar teknikleri, stilleri kağıda dökülmüş. Kimden el aldıkları, kimleri eğittikleri etkiledikleri belli.  Ama Vermeer tam bir muamma.  Resme ne zaman merak saldı, kimden eğitim aldı, fırça tekniğini kimden öğrendi bilinmiyor. Onunla ilgili bilinenler; babasının resim alıp sattığı, dolayısıyla da pek çok ressamla yiyip içtiği... Ama bu öyle aynı sofrada oturarak kapılacak bir stile benzemiyor.

Aynı dönemde yapılmış diğer tablolara bakınca fark piksellerde; bu piksel çeşitliliği o dönem için biraz fazla değil mi?

Bir diğer gariplik; resimlere dikkatli bakarsanız hep aynı oda ama farklı mizansenler. Sanki Vermeer her bir resim için başka bir sahne kuruyor ama nedense hep aynı odada… Yer karoları ve pencerelere dikkat edin.

İşte tam bu noktada şüpheler size o soruyu sordurmak üzereyken Tim Jenison devreye giriyor.

O da kim?

Drifter proudly presents! 

Tim Jenison dünya üzerindeki sayılı değişiklerden biri… Çok meziyetleri var, saymakla bitmez; zamanında bu meziyetlerin bir tanesini para kazanmak için de kullanmış ve paranın gözüne vurmuş. Para çok olunca abuk sabuk ne varsa yapmış şimdi de yapacak başka bir şey kalmayınca kafayı Vermeer’e takmış. Diyor ki; “mümkünatı yok!  Vermeer bunları öyle kafadan ya da bakarak model kullanarak çizmiyordu; teknolojiyi kullanıyordu. Ben de aynısını çizicem göreceksiniz."

Neee?

1650’lerde ne teknolojisi?

Ama doğru biliyor musunuz?

O dönem Delft’te yaşayan meşhur biri daha var. Adı  Anthony van Leeuwenhoek. Mikroskopu bulan amca Vermeer’in komşusu.  Buyur burdan yak.

Tim jenison’a göre Johannes Vermeer tabloları Camera Obscura, Camera Lucida ve iç bükey/dış bükey ayna kullanarak çiziyodu. 

Leeuwenhoek’in tasarladığı mercekler tam da “music lessons” tablosundaki halının dokusunu çizebilmek için kullanılmış olmalı.

Yani fotoğraf makinesi yokken o eldeki imkanlarla fotoğraf çekmeye çalışıyordu. O bir ressam değil bir fotoğrafçı olmak istiyordu aslında.  

Bunu nasıl yapıyordu size anlatabilirim ama yazması uzun olur.

Tim Jenison amca bu filmde çok daha güzel anlatıyor. Gerçekten dumur bir durum.

Link burada iyi seyirler!

http://putlocker.is/watch-tims-vermeer-online-free-putlocker.html

ya da

http://www.solarmovie.sk/external.php?title=Tim%27s+Vermeer&url=aHR0cDovL3d3dy50aGV2aWRlby5tZS82YzUwcWN0NGtncmU=&domain=dGhldmlkZW8ubWU=&loggedin=0

utrecht;

Utrecht;

Yağmurluydu sabah. Tren garından meydana doğru yürüdüm;

Aslında artık hissi olarak yönümü bulabiliyorum, birilerine sormayı bıraktım. Az çok old town’un nereye düştüğünü kestirebiliyorum. Çünkü bütün Avrupa şehirleri aynı sistemi takip ediyor.

Ama burada başka bişey var; nerede olursanız olun görebileceğiniz bişey;  Upuzun bir katedral kulesi…Dom Tower, Hollandalılar DOMTOREN diyorlar. İşte orada… amma heybetli...meydan da onun etrafında olmalı.

            







Meydana iner inmez; biraz da hava yağmurlu ve kasvetli bugün; aklıma çocukken seyrettiğim gülün adı filmi geliyor, hani sean Connary’li, Jean jaques Annaud’un filmi. Ne acayip bir çağrışım…filmi hayal meyal hatırlıyorum. Ama koku aynı, buram buram ortaçağ…

Çok karakterli bir şehir Utrecht. Burada da kanal boyu var; amsterdam’la aynı diyeceğim ama diyemiyorum işte… başka bişey var burada…

Yağmurdan herhalde…

Bilmiyorum başka bişey!

Mimaride Gotik tarzın en meşhur örneklerinden birinin dibindeyim. Başımı kaldırıp en ucuna bakıyorum ürkünç bir yapı. Kuleye çıkmalıyım diyorum. Çıkılabiliyormuş çünkü…

Sadece tourist guide eşliğinde ve 10-15 kişilik gruplar halinde… gruba dahil oluyorum. Çok sevimli bir rehberimiz var 6 çocuk 3 alman bir ben ve 8 hollandalı 112.5 metre uzunluğundaki  ve bilmem kaç on yüz küsur merdiven çıkarak ulaşabileceğimiz kulenin tepesine doğru yola koyuluyoruz.

Tur bir saat sürüyormuş, dinlene dinlene çıkacağız.

İlk etapta kulenin yapımıyla ilgili bilgileri alıyoruz. Burası aslında kuleyle birlikte bir katedral kompleksi olacakmış. İnşaata  kuleyle başlanmış.

yapıma 1321’de başlanmış kule tam 61 yılda bitmiş. Tam da bitmiş diyemiyoruz çünkü planlanandan sapılmış; para yetmemiş. Aslında mevzu şu; burası dinsel olarak önemli bir merkez Netherlands’da… kule de archibishop yani baş piskopozun güç gösterisi olacak. Öyle pahalı, öyle ihtişamlı ve aynı zamanda öyle estetik bir yapı yapılacak ki…
Kimin parasıyla?

Cennet tapusu aldıklarını düşünen zavallı insancıkların parasıyla...

Düşününce insanlık pek ileriye gitmiyor be! aynı alıklık devam ediyoruz… bazıları da bugün  ayakkabı kutularından kuleler yapıyor…
neyse.

Kule katedralle birleştirilememiş, bir de şehir  1674’de bir hortum afeti atlatmış. Acayip birşeymiş; katedralin yarısını götürmüş diyorlar; ve pek çok evi filan… ama kuleye hiç bir şey olmamış; hiç bir şey…insanın aklı almıyor…

İkinci etapta çan kulesine ulaşıyoruz; çocuklar çok hayran ve çok mutlu… şunu fark ediyorum çocukları refleksif olarak heyecanlandıran ve mutlu eden bazı formlar var ve şeyler… çan bunlardan biri kesin… burası çan dolu bir oda… acayip bişey, irili ufaklı bir sürüler… sayamıyorum.

Hepsinin isimleri var. Rehber tek tek sayıyor; en büyük olanın ismi Salvator. Çapı 230cmmiş. Ağırlığı tam 8200 kilo. Sesini duymak istiyoruz;  rehber grubun en küçüğünü seçiyor; eline kocaman bir baget veriyor; var gücünle vur diyor. Böylece salvator’un sesini duyabiliyoruz. Aslında yasakmış…

Ve sonunda beklenen an…

Kulenin tepesine ulaşıyoruz. Acayip esiyor… dondum; ellerim titreye titreye fotoğraf çekmeye çalışıyorum.

Allam bu nasıl bir düzlük…Amsterdam’a kadar görünüyor….

başka resimler baurada

http://photographicworksofthedrifter.blogspot.com.tr/2014/03/utrecht.html

driftin' in amsterdam / notlar

son amsterdam postu alternatif gezginler için aldığım ufak notlardan mütevellit buyrun buradan...

ev kiralayacaksanız Jordaan bölgesinden kiralayın;  merkeze yürüme 15 dakika/ istanbul'un cihangiri gibi diyelim.

yemek: 

Tai neemiş kardeşim?
bu holandalılar pek bi düşmüşler Tai food'a.. ortalık tai restoranından geçilmiyor.
Önereceğiniz iyi restorant var mı diyorsunuz, hemen "aa işte bilmem ne grachtstraat'ta bilmemne restorant var şahane tai food yapıyo" diye bir cevap alıyorsunuz, siniriniz bozuluyor.
Sormayın zaten Holandalıya ne yesem diye...
pek yemekten içmekten anlamıyorlar... 

Böyle benim gibi uzakdoğu mutfağına ağız burun yapan varsa birkaç önerim olacak; 

1. Moeders Restaurant ; iyi kalite geleneksel dutch yemekleri yapan sürprizli bir lokanta.

Moeders anne demek;
lokantanın tüm duvarları yüzlerce vesikalık fotoğrafla kaplanmış; önünden geçerken fotoğrafçı sanıyorsunuz; içeri girince çok tuhaf geliyor dekorasyon;
fotoğraflara yakından bakınca %80'inin orta yaşın üstünde teyze fotoğrafları olduğunu görüyorsunuz;  alla allaaa  ne garip yahu derken, menü geliyor.  allahtan ilk sayfada tüm sorularınızın cevabını alıyorsunuz; 

o teyzeler bu lokantada yemek yemeğe gelen ve cüzdanında annesinin fotoğrafını taşıyan müşterilerin anneleri...

menü üç bölüme ayrılmış çünkü lokantanın üç aşçısı var ve her biri ayrı bir yemekte "mmm lezizz" ustalığına erişmiş.  

tabak çatal bardak kadeh hep tek eş çünkü, açılışa gelenler evlerinden getirmişler. zaten yemekler öyle leziz ki kimsenin tabağa bardağa baktığı yok; ilk sayfadaki açıklamada yazıyor olmasaydı ben de anlamazdım zaten. 

fiyatlara gelince ucuz olduğunu söyleyemem ana yemekler 15- 20€ civarında. içeceği tatlısı kahvesi derken kişi başı 50€'yu gözden çıkarmak gerekir.

adres

Rozengracht 251

http://www.moeders.com/

2. muhteşem bir konsept var; dine and smoke :))

allam bu amsterdam nassı biyer dedirtiyor... 

Barney's  Farm Bar Restaurant/ Uptown

şöyle ki; Bu Barney's tam ehlikeyifler için. yemek, içmek, üflemek hepsi birarada..

(ne yazık ki normal sigara içmek için dışarı kapının önüne çıkmanız gerekiyor...) 

üstelik gece 11'den sonra diji müziği başlıyor...

http://www.barneysfarmshop.com/coffeeshops-and-cafes/barneys-farm-bar-restaurant-uptown-31682.html

  

kahvaltı için 

adını söyleyebilmek için asla kendimi yormayacağım bir yer web adresi aşağıda. 

http://www.vlaamschbroodhuys.nl/

Dimitri ve karısı yaratmışlar bu unlu mammüller & cafe konseptini... 

Dimitri'nin sandviçleri kahvaltı için makul... 

bir de  

"bagels and beans" göreceksiniz heryerde; bir simit sarayının yerini tutmaz tabi ama o da iyi bişey yani. 

Bira 

Bu Belçikalılar bira'dan anlıyorlar kardeşim.
şimdi belçika da nerden çıktı diyeceksiniz.
ben Belçika birası seviyorum o bakımdan...

neyse kendi birasını yapan bir yer var Windmill- Amsterdam Brouwerij;
sadece üçle sekiz arasında açık. 

5 biralık deneme sepeti var; küçük bardaklarla deniyorsunuz sonra beğendiğinizden devam ediyorsunuz filan...
 biraz uzak merkeze ama Lidsplein'den tram 10,  Dam'dan 14 gidiyor. 

adresi: Funenkade 7, 1018 AL Amsterdam tel. brouwerij: 020 • 6228325. web sitesi: http://www.brouwerijhetij.nl/index_en.htm 

bira için cafe belgigue de güzel.

( http://www.cafe-belgique.nl/ http://www.indewildeman.nl/

Not: Heineken Experinece’a gitmeyin!

coffeeshop hususuna gelince; 

alışveriş için grasshopper'sdan şaşmayın; hemen central station'un karşınında; 

kandinski de olur.

onun dışında bir yer vardı bir kadıncağız ve annesi vardı zaten mekan hiç coffeshop gibi değildi; yeşillik botanik bahçesi gibi bir yerdi. yağmurdan kaçarken tesadüfen girdim. meğerse özelliği tamamen organik üretim olmasıymış; daha çok medical strain ürünler satıyordu ve çok sevimli bir mekandı. üstelik diğer tüm coffeeshopların aksine çok güzel müzik çalıyordu. Ne yazık ki ne adını ne sokağını hatırlıyorum. 

mekan olarak nispeten sevimli olan bir diğeri de Jolly Joker. onun dışında vakit geçirilecek yerler değil coffeeshoplar.  

görülesi müzeler 

yani malum Rembrandt ve Van Gogh müzelerine gitmezseniz ayıp olur. 

işkence müzesi, çakma Madam Tusseud's, Dungeon's museum, flower museum, sex museum filan gibi gereksiz bir sürü turistik müze var ki önündeki kuyruğa bakarak pekiala Japon büyükelçiliği filan sanabilirsiniz. gitmeyin ne gerek var...

onun yerine tavsiye edebileceğim 3 müze: 

Foam Museum/ üç katlı fotoğraf müzesi  

http://www.foam.org/

Eye Film Museum

http://www.eyefilm.nl/

ve 

Modern Sanatlar müzesi/ Stedelijk Museum

http://www.stedelijk.nl/

Bit pazarı/ Flea Markt

Waterloo Flea Merket'ten bahsedecekler, kışın hiç bişey yok nerdeyse; hayal kırıklığı oldu benim için onun yerine 9 küçük sokak denilen "9 little street" dükkanlarını tavsiye ediyorum. 

http://www.theninestreets.com/

vintage, tasarım, antika ve secondhand clothing dükkanları var bu bölgede...

3-10€'ya çok iyi durumda plak bulabilirsiniz..

ve bir de; Singel Meydanında Cuma günleri 2'den sonra ikinci el kitap pazarı kuruluyor. 

fotoğraflar
http://photographicworksofthedrifter.blogspot.com/2013/01/amsterdam-in-sepia.html

http://photographicworksofthedrifter.blogspot.com/2013/01/vitrinler.html

http://photographicworksofthedrifter.blogspot.com/2013/01/amsterdam-jan-2013.html

grafitti ve street art meraklılarına özel  blog post