çocuk gibi küskünüm Leyla Erbil'e, bütün gün surat asıcam, belki biraz ağlayabilirim bile...

-başka bir şey ister misin?
-seni isterim ! ne yapıyorsun?
-ne mi yapıyorum,,, irmik helvası.
....

-ölmüş kuşakların geleneği bütün şiddetiyle yaşayanların üzerine çöker, değil mi?
- ne dedin, ne dedin? işitilmiyor buradan azıcık yükselt sesini.
-ölmüş kuşakların geleneği bütün şiddetiyle yaşayanların üzerine çöker, diyorum.
-irmik helvasını sevmediğini biliyorum ama ne yapayım özür dilerim.
-...
-bence herkes sever irmik helvasını, ben de severim, sen neden sevmezsin acaba?
-ben fransiskenleri severim!
-iyi edersin.
-bizim melamileri de severim,,,hani bir hırka bir sopayla dolaşan,,,

bu diyaloğun sonu "unutmam merak etme sen." diye bitiyor.

anlatıp duruyorsun önemsiz küçük hayatını, asıl anlatmak istediğin bunlar mı,,,çocukluğundan bu yana ucu bucağı bilinmeyen bir sökük,,, her vakit geliyor sana bu zorba bilinç,,, duvar figürlerinin ilkel gölgeleri,,, o saklı şeyi o güne değinbilincin sakladığı fora edebilecek misin,,,dayanamadığın şeyi,,, nedir o şey,,, bilemediğin,,, aradığın hep,,,bir gemide olsaydın şu an,,, güvertede rüzgara karşı giden bir geminin güvertesinde denizcilerin tutkulu kaba şarkısı rüzgara karışsaydı,,, ahh açık denizler sonsuzca,,,"gözyaşlarımla kabarıyor okyanus" tuzlu su sağanağıyla yıkanan yüzün gökyüzüne dönük yıldızlarla konuşarak birden at-saydın fışırdayan sulara kendini pervanenin çevresinde köpüren beyaz maviliğe,,, yapamazsın. (Leyla Erbil- Kalan)