bugünün parçası; vakula- joiwind

l'arrogance - küçümseme

zafer söylemlerini hiç sevmez O. 

Hiç kimsenin küçük düşürülmesine katlanamaz, bir yerde bir zafer ortaya çıktı mı hemen başka yere gitmek gelir içinden (kendisi tanrı olmuş olsaydı, zaferleri sürekli tersine çevirirdi- Tanrı da zaten bunu yapar!) En yerinde olan zafer bile söylem düzlemine geçtiğinde, kötü bir dilsel değer, bir küçümseme haline gelir.

Bir yerde bilimin küçümsemelerinden söz eden Battaile'da rastladığımız sözcük, bütün başarılı söylemlere yayılmıştır. Bu nedenle ben üç küçümsemeye katlanırım: Bilim'inkine, Doksa'nınkine, Militan'ınkine.

Doksa; (bu sözcük sık sık gündeme gelecek) kamuoyu'dur. çoğunluğun düşünme biçimidir, küçük burjuva konsensüsüdür.Doğal olanın sesidir. Önyargının şiddetidir.

Dış görünüşe, kamuoyuna ya da pratiğe uyarlanmış her konuşma biçimi doksoloji (Leibnitz'den yadigar) olarak adlandırılabilir.

Dillerin Onu yıldırmasına göz yumduğu için çoğu kez pişmanlık duyardı. Ozaman da biri çıkar şöyle derdi Ona; İyi ama bunlar olmadan da yazı yazamazdınız ki! Küçümseme sert bir şarap gibi, metnin konukları arasında dolaşıma girer. Ara-metinde yalnızca incelikle seçilmiş, gizliden gizliye sevilmiş, özgür, ölçülü, yüksek nitelikli metinleri değil ama herkesin olan başarılı metinleri de içerir. Siz kendiniz de bir başka metnin küçümseyen metni olabilirsiniz. 

"Egemen ideoloji" demenin pek öyle yararı yoktur, çünkü bir söz uzatımıdır bu; ideoloji, düşüncenin egemen olması ölçüsünde düşünceden başka birşey değildir. Ama ben öznel olarak daha da ileri gidip şöyle diyebilirim; "Küçümseyici İdeoloji"  

(Barthes, 1998)

Drifter is back with a nice sunday song...

                                           https://m.youtube.com/watch?v=m2nJ6Cml50A

Drifter erdi muradına siz çıkın artık kerevetine filan…

Öldüm mü kaldım mı bi soran olmadı teessüflerimi bildirerekten özgürlükler ülkesi Hollanda The Netherlands’dan selam ederim.

Bugüne bügün uyuşturucu, sex ve başka ne vardı bilemedim şimdi ama bilimum şeyin serbest olduğu (bana ne faydası olacaksa artık amma nümayiş yaptım) yeni cennet tabir edilen ‘düşük arazi’(böyle mi çevriliyor bu ‘lowlands’)de oturma iznim çıkmış bulunuyor.  Bu da demektir ki bir flaman banka hesabı açabilecek, standardı 20 küsür mbps hızında fiber internet başvurusu yapabileceğim.

Hı bi’ de kumar serbest; hatırladığım iyi oldu.

(Şimdi bi daha düşündüm de ne işim var benim burada yav?)

Bisiklet;

Bisiklet çok güzel bişey; düz ya burası…

Bir ‘gazelle’ bisiklet ömre bedel ama ben kendime yakışıklı bir Batavus seçtim; ormanda 8 speed gücünde, arkasında postacı çantası; önünde de sepeti var. 

Bir alışveriş kapasitesi ki sorma gitsin. 

Ooh park yeri sorunu yok; mesela  yok anahtarı bırak abla’ydı; otopark doldu valeye ver bariydi gibi dertler yok; paşa paşa bisikletini kitliyosun kapının önüne bırakıp giriyosun markete.

Sonra bir de ağaçlar var…

Acayip ağaçlar var, mesela 8 katlı binanın tepesinden bakan ağaçlar var… Onlar, Van Gogh, Van Gogh değil de henüz Vincent’ken; kısa pantolonuyla karşımdaki koruda pisklete binerken de varmış;  yaa işte o ağaçların arasındaki bisiklet yolunda pedal çevirirken bunları düşünerek, halihazırda kıç dondurucu soğuklar kapıdan baktırmışken önümdeki kışı düşünmemeye çalışıyorum.

Burası Tilburg bu arada; Amsterdam’ın güneyinde Fransa ve Almanya sınırına yakın.

Neyse işte bir süre burada yaşamayı deneyeceğim;

Bir drifter klasiği… hadi hayırlısı! 

Cumartesi parçası

zamanda sıçramalar yaşayan drifter iç karadeniz'de kayıp #2

mühim bir yere gidiyorum, buralara kadar gelmişken gitmemek olmaz çünkü...

     
    yağmur yağdı yağacak; o görünen almus barajı;

     bu kadar büyük olduğunu bilmiyordum.

   
    bu 's' çizen de Niksar çayının bir kolu...

    ve o muhteşem kuşburnu marmeladının yapıldığı kuşburnu çiçeği buymuş...

işte bu yoldan gidiliyor o köye...
çok hüzünlü topraklar buralar; adım atar atmaz hissediyor insan... adını değiştirsen de toprağın üstüne sinmiş bi kere...

Deniz Gezmişlerin kesinleşen idam kararını öğrenince bişey yapmak gerek diye yola çıkan Mahir Çayan ve devrimci arkadaşlarının 13 gün saklandıktan sonra ihbar üzerine Jandarma tarafından tespit edildikleri ve kurşun yağmuruna tutuldukları o evin altındaki samanlığı arıyorum Ataköy'de... ya da hepizimizin bildiği adıyla Kızıldere Köyünde... tam 43 sene geçmiş kanlı olayın üstünden ama sanki bir hafta önce olmuş gibi evin her yerinde kurşun delikleri...

                            işte sadece Ertuğrul Kürkçü'nün sağ kurtulduğu ve geri kalan herkesin öldürüldüğü                             o ev, bu ev... ve eğer buralara yolunuz düşerse fotoğrafta görünüyor, evin önünde                               oturan amcayı yine orada otururken bulursanız; olup biteni ilk ağızdan                                               dinleyebilirsiniz. Ben dinledim; ama anlatasım gelmiyor içimden....

   https://www.youtube.com/watch?v=40P3qaRy6Rk

zamanda sıçramalar yaşayan drifter iç karadeniz'de kayıp! #1

vay arkadaş!
3,5 milyon yıl diyor rehber. aklıma mukayyet olayım. ok-kadar çok dokunmak istiyorum ki; ama her bir dokunuş 15 yıl çalıyor sarkıtlardan...keşke çocuk olsam, o zaman varoluşta 15 yıllık zamanın ehemmiyetine varamayabilir ve çaktırmadan dokunurdum illaki.

Ballıca Mağarası'ındayım. ya da eski adıyla "in deresi"
büyülenmemek elde değil. en ihtişamlı sanat eserinden bile daha etkileyici inanın. girer girmez diyorum ki;
daha önce böylesini görmemiştim.
nutkum tutuluyor.
ama
nefes alıyorum deriin deriiin.
çünkü atmosferdeki oranın yaklaşık dört katı saf oksijen içeriyormuş içerideki hava...
haftada bir astım ve koah hastalarını getiriyorlar buraya.

rehber ve ekipten biraz geride kalıyorum herşey çok halüsinatif herşey çok saykodelik; sarkıt ve dikitlerin baktıkça değişen şekillerini izlemeye doyamıyor insan herşey bir an birşeye benziyor; ama sadece bir an ve sonra değişiyor ışıkla.. hareketle...


sarkıt duvarların üzerindeki siyahlıklar mağara sakinlerinin eseri yani cüce yarasa kolonisinin; rehber burada temizlik şirketi gibi çalışıyorlar diyor. içerideki sinek ve böcekleri barındırmıyorlar her akşam hava karardıktan sonra sekiz gibi mesela dışarıya çıkıyorlar ve içeri girerken yarattıkları hava sirkülasyonuyla mağara ziyaretçilerinin gün boyu yarattığı hava kirliliğini dışarı atıp temiz havayı içeride tutuyorlar.

belki biliyorsunzdur mağaralar oluşumları bakımından iki tiptir; volkanik mağaralar ve erime mağaraları...

ballıca bir erime mağarası; kireç taşı erimesiyle oluşmuş; yani bütün bu muhteşem yapının müsebbibi su.

mağarada nem oranı %55'in üzerinde her daim.

ve bunlar da mağaraya ismini veren bal taşlar

                permo triyas  mermerleri (yapısında %80'den fazla kalsiyum karbonat içeriyormuş.)

mağarada bir kaç farklı renkte taş oluşumu görmek mümkün
kırmızılar; demir minerallerinin eseri
mavi ve yeşil taşlar bakır azurit

bu arada söylemeyi unuttum burası dünyanın en büyük mağaralarından biri 5 kattan ve sekiz salondan oluşuyor ama heniz açılmamış salonları var onlar yarasa odaları. Tamı tamına ne kadar bilmiyoruz ama 685 metresi ziyarete açık ve tavanın en yüksek olduğu yer 15 m yüksekliğinde.çok acayip değil mi?
yürü yürü bitmiyor.
yarasalardan korkmasam bütün gece burada kalasım var.
girişteki havuzlu salonda insanların yaşamış olduğuna dair bulgular varmış; rehber anlattı ama fotoğraf makinesinin iyi netice vermesi için ayar yapmakla meşguldüm kaçırdım.

1992'de keşfedilmiş çok geç değil mi?

                                      neyse işte geç meç bulunmuş ya! çok muhteşem bir yer
                                               tokat ilimizin pazar ilçesinde!!!
                                                          gidin görün.
                                              valla bak dua edersiniz bana....

                                                 

KEDİDİR KEDİİİ!!!

Bundan iki hafta öncesiydi; seçimler yaklaştıkça herkes birbirinin ağzını arar olmuştu hani ‘veriyoruz dimi chp’ye’ diye…

- vermiyom cehepeye mehepeye onnar benim kalbimi kırdılar çok

diyordum;  

-hiii nee selahattin’e mi verecen yine?

- hayır bikere ben onu cumhurbaşkanlıı seçiminde Ekmeleddin çatı yalıtım çözüm sistemlerine tepkisel olarak şeyettiydim.  Hem alla alla!!! cehepe olmazsa selahattin diye bi tipim mi var benim? 

Ne alakası var sol soslu kimlik siyasetine kaptıracak oyumuz yok evelalla.. Belki Perinçek’e vericem; boş gezenin boş kalfası olabiliriz ama ne zaman oy verecek parti bulamasam ortalıkta işçi partisine veririm ben…ammaan bilmiyorum işte kararsızım koşarak kaçasım var… diyerek ve

Bu gibi muhabbetlerden bunalıp seçimlere kadar güneye inmek suretiyle şehirden kaçtım.

Ohh mis!

Bodrum’a yerleşip çocuk yapan veya çocuk yapamayıp organik tarım yapan arkadaşlarım bi mutlular ki sormayın gitsin…

Bütün gün sahilde yatıp şöyle manzaralara bakıyodum.

Sonra Galatasaray Beşiktaş derbisi geldi çattı

Bi de şampiyon olduk mu; ne keyif ne keyif…

Bi hafta tebrikleri kabul ettim sahilde yatarken…

sonra bi telefon geldi;  

Gökçe

-Biz Cuma akşamı yola çıkıyoruz sen de atla gel; assos’da buluşalım.

Oluur dedim ; ayy ne güzel oluur diye ekledim…

Ben Cuma sabahı çıktım yola

Bafa böyleydi geçerken;

İzmir Çanakkale yolu hakkaten duble yağ gibi kayıyo ama kayacak yerlerin çok ağrıyabilir çünü heryer kamera… aliağa’dan sonra biraz sevimsiz yol ayvalık’a kadar… biz konuşuyoz onnar yapıyo ; sanki ceplerinden yapıyo… ödediğim vergiler ve duble yollarda yediğim trafik cezaları nereye gidiyo?

Neyse

Arkadaşlarla tatil gibisi yok… bi de şampiyon olmuşuz ki; ertesi gün babakale’de Pazar varmış gidelim bi otlar çaylar filan alalım; bi de kalamar yiyelim buraya kadar gelmişken dedi gökçe… bindik onun arabaya gidiyoruz. Klimayı kapattık pencereyi açtık; püfür püfür boğaz rüzgarı… koyun çanları kuş sesleri filan arasında kedi miyavlamaları… dedim ki kedi yavrulamış nasıl bağırıyor.      

Sonra babakaleye vardık ve pazara daldık… pazarda herbişeyi çiğ çiğ ye… o kadar yani…zaten köylü de öyle yapıyor aslında; soruyosun mesela 'teyze bu ne otu?'

-         -  O mu?  Evegömeç ya!

-          - Nası yapılıyo o?

-          - Sahanda şöyle bi çevir

-          - Ee

-          - Kavur işte ; ööle yeriz biz,  kavurma.

-          - Peki o ne?

-         -  Acı filiz?

-          - O nası yapılıyo

-          - Onu da çevir sahanda.

-          - O da mı kavurma

-          - Evet tabi. Çok güzel olur. Yumurta kır istersen!

-          - O ?

-          - Labada.

-          - Sormuyorum direkt kavuruyoruz.

-          - Evet kavur güzel olur.

Yani köylünün pek bi kuzey ege mutfağı diyebileceğimiz bir tarifi yok; genel olarak ‘kavur’ ya da ‘kaynat çay diye iç’… bu! Ama çok süper insanlar…

Neyse Pazar sonrası babakale’nin muhteşem köy kahvesinde asmaların altında yorgunluk çayına oturuyoruz. 

Evet Behramkale-babakale arası bütün köy kahvelerinde hala kadın erkek oturup çay içebiliyor bu köyler hala bu derece medeni…

Tam osırada tuhaf bişey oluyor; siyah takım elbiseli bir adam elinde mikrofonla köy kahvesine giriyor ve ardından daha normal giyimli bir başka adam ve ellerinde broşürlerle birkaç kadın… meğer CHP Şey için gelmiş; adayı tanıtmak ve oy şeysi için işte…

Tamam tamam bizim oyumuzun yeri belli diyip yavaştan uzuyoruz.

Meğer köy kahvesinde oy toplamacılık böyle oluyormuş; buna da şahit oldum yani şu yaşımda…

Dönüş yolunda yine pencere açık…

Birden acı bir viyaklama duyuyoruz

“Aa kediiii”…derken

Gökçe birden aman allahım diye feryat ediyor.

-Galiba ses arabadan geliyor…

-Ne?

 - yaa dün akşam Ozan, ‘Gökçe galiba arabanın altına kedi kaçtı baktım bulamadım  ama ben park ederken çıktı herhalde bir daha sesi çıkmadı’ demişti; çıkmamış olabilir mi?

Diyor.

-yok artık nerdeyse 24 saat olacak… taa cihangir’den buraya kaçmış olsa bile ölür hayvan!

diyorum ama;

arabanın altına eğilip lastiğin arasından bakınca; minnacık bir çift gözün korkuyla bana baktığını görüyorum.

Allllaaaaaaa!

El kadar bile değil parmak kadar;

Ödü patlamış…

Nasıl patlamasın;

Cihangir’den assos’a  duble yollarda 180’le lastikte gelmiş… aç susuz 24 saat ve son gücüyle miyavlayıp sesini bize duyurdu…

Fakat iş burada bitmiyor çünkü hayvan acayip bir travma geçiriyor ve katiyen çıkmak istemiyordu. Biz de üstüne gidip çıkartmaya yeltendikçe kendini motora doğru sıkıştırdıkça sıkıştırdı.

İşte o an tansiyonum düştü gözlerim karardı gerçekten bayılacaktım.

kedinin sesini duyduğumuzda bu yoldaydık!

fotoğrafta görünmüyor ama allahtan biraz gerisi benzinlik. 

Ozan köyden bir amca buldu arabayı çalıştırmadan traktörle benzinliğe çektik; krikoyla yukarı kaldırdık işe yaramadı;  altını açtık belki kendi kendine çıkar diye…

Tam üç saat uğraştık;  hava kararana kadar…

Sonunda arabayı orada bırakmaya karar verdik; ve moralimiz berbat bir şekilde kös kös kaldığımız yere döndük. Kimsenin içi rahat değildi; eğer çıkmazsa bir gece daha dayanabilecek miydi aç susuz?

Sabah ilk iş arabaya gittik.

Ses yoktu; hiç ses yoktu…

Kendimizi kötü sona hazırlamıştık zaten hayatta kalmasının mümkünatı yoktu…

Biri eğilip motorun içinde yerini tespit etmeliydi… bu iş erkek olduğu için Ozan’a düştü.

‘Gördüm.’ dedi bir süre sonra.

- Ama kızlar hiç hareket etmiyor maalesef. Ve öyle bir yerde ki çıkarmamız mümkün değil; değil el sopa bile girmez naapıcaz?

Sonra bir sopa bulup dürtmeye karar verdi ve filim o zaman başladı çünkü bizimki can havliyle viyakladı ve sonra tısladı…

Gökçeyle ağlamaya başladık gerçekten mutluluk gözyaşları akıttık yemin ediyorum. Müthiş bişeydi.

Benzinlikte herkes başımıza üşüşmüştü v e bazıları su tutmamız gerektiğini ancak öyle çıkacağını söylüyorlardı. Çünkü gerçekten bir insanın elinin ulaşamayacağı bir yere sıkıştırmıştı kendini. 

Sonunda razı olduk ve hortum geldi. Bütün iç aksamını yıkadık arabanın ve nihayetinde bizimki sucuk vaziyette kendini aşağıya bıraktı.

Can havliyle kaçmaya çalıştı, Ozan önünü kesti ben boynundan kavradım… kucağıma aldım tir tir titriyordu. Miyavlayacak gücü kalmamıştı. Bizim de konuşacak gücümüz kalmamıştı. Gökçe ve ozan kahkahalar atıyorlardı; Emre Uefa Kupasını kazanmış Fatih Terim gibi dizlerinin üstüne çökmüştü ben kucağımda kedi ağlıyordum. Benzinlikteki amca hortumu topluyordu (onların hayvanlarla duygusal ilişkileri pek bizimkine benzemiyor tabi)

Tam 30 saat aç susuz yollarda…

Hemmen biberonla süt verdik su içirdik titremesi aralıksız yarımsaat sürdü ama sonra uyuya kaldı.

Adını “Limbo” koyduk şeyden geliyor ‘living in limbo’ deyimi var ya… hani şarkısı da var Jane Birkin söylüyor…

ŞU;

Tabiiki ben koydum…

Limbo şimdi çok mutlu travmayı atlatması sadece birkaç saat sürdü;  zaten o da tüm cihangirliler gibi güneye kaçıp kafe açma derdindeymiş te… vesayiti yannış seçmiş yoksa abartılacak bişey yok yani.

ve huzurlarınızda Mucize Kedi Limbo;

Ama vatandaşlık görevimizi yapcaz;

Onun için mahalleye geri döndük, dönerken arabanın arka koltuğunda seyahate etti ve kendisi de bunun daha konforlu bir seçenek olduğunu kabul etti. 

 Ve ben de karar verdim limbo’nun hatrına (artık o bi sinyal oldu gibi) son bir şans daha vericem cehepeye.

fotoğrafını çekmeye doyamıyorum kedi annesi oldum yine hay allam!!

Drifter's pick!!! epeydir izlediğim en kaçık vidyokliple hayatımda gördüğüm en kaçık tanıtım filmi!

                   Hook N Sling - "Break Yourself" from Nelson y Carlos on Vimeo.

https://vimeo.com/channels/staffpicks/126897736

                     Walk in Shanghai from JT Singh on Vimeo.

Yağmurlu gün şarkısı

https://m.youtube.com/watch?v=154f-dap_ac

insanlığın bir ağızdan söylediği şarkı

Neruda'nın yaşadığı Şili kıyılarında

su kuşlarının sık sık 

posta kutularından 

çeşitli nedenlerle incelemek için

mektupları çaldıkları çok iyi bilinir.

Nedenleri sayayım mı?

bu konuda 

kuşların

(kendi kendilerine şakımaları arasında

bundan söz etmeleri dışında)

suskunlukları bilinse de,

nedenler çok açık.

herşeyden önce

kuşlar bu mektupları çalarlar

çünkü onlar

bu mektuplarda gizli olan ve herkesin sözcüklerinden oluşan

bu bir ağızdan söylenen şarkıda

kesinlikle

kendilerinin hiç bir zaman ulaşamadıkları

insanların kalbinin anahtarı olduğunu sezerler

oysa insanların gerçekten kalpleri olduğundan da

epeyce kuşkuludurlar.

bu kuşların bir başka inancı da 

kendilerinin bir ağızdan söyleyecekleri şarkının

insanların bu garip çığlıklarıyla

nasılsa zenginleşebileceğidir.

(bizim kıkırdamalarınızın onları aydınlatabileceği

kuş beyinlilere özgü ne garip bir düşünce)

ama onların Neruda'nın 

Kara Ada'daki posta kutusundan

onun mektuplarıyla birlikte çaldıkları

aslında Neruda'nın onlardan derlediği 

ve onların herşeyi içeren

herşeyle ilgilenen o coşkulu bakışlarının sonucu

bir ağızdan söyledikleri

kendi şarkılarıydı

ama Neruda yaşamadığına göre 

öyle mektuplar da yazılmıyor artık

kuşlar bu yüzden ezberledikleri gibi

yeniden söylemeliler

kanımızın ve sessizliğimizin

kalbindeki o yüce şarkıyı

Cuernavaca, 1975 

Lawrence Ferlinghetti

Çev. Cevat Çapan

Drifter's pick; şiir gibi çizimler KİM'den

Şiir gibi resimler Daehyun Kim'den...Moonassi serisini Seul'de okurken çizmeye başlamış; çizimlerin ardında öyle belli bir hikaye yok; genel günlük hissiyatımın dışavurumu diyor kendisi...öyle diyorsa öyledir ne diyelim. yukarıdaki çizime verdiği isim; I see you in the sea of you yani bir sen denizinde seni görüyorum...  

You're sur real

bright darkness

sleepless days

attached

dün dünya dans günüymüş ne saçma değil mi?

günün şarkısı; Clarao de Lua - Roseaux feat. Aloe Blacc/ Clément PETIT (arranger-cello)

Bu günün şarkısı

                                            https://m.youtube.com/watch?v=kbialNJT69k

köprü çoban ve bir uzlaşma hikayesi

Rönesansla ilgili hep şöyle derler ya;

Ortaçağ ile modern tarih arasındaki köprüdür rönesans;

doğruymuş

Ortaçağ sanatı ile modern sanat arasında bir köprü var; ve o köprüden geçen toskanalı bir çoban;

Giotto .

santu sipiritu meydanından ilerleyip arno nehri üstündeki ikinci köprüden geçiyorum yürüyerek…

santa croche(kroşe) meyadanındaki şapelin tavanına bakıcam.

Simetri ve asimetri konusunda kafa yoruyorum şu size bahsettiğim kitabı okumaya başladığımdan beri.

Güzellikle simetri arasındaki ilişki hepimizin malumu; peki asimetri?

Simetrideki “steryl rigidity” yani steril katılık/değişmezlik/esnemezlik  onu asimetrik yani sürprizli, tahmin edilemezli, dinamik olandan daha az cazip kılıyor olabilir mi?

Olabilir.

Ama asimetrinin de bir sınırı olmalı mı?

Köprüden geçerken bunları düşünücem.

Köprünün bütün olayı bu mevzu olabilir mi?

 Asimterinin ne kadarı kaos yaratmaz?

Aklıma takılan bişey daha var. Tüm dünya rönesans’ın floransa’dan çıktığını kabul ediyor. Kimisi “şans işte, da vinci, mikelanj, boticelli falan filan hepsi toscana’da doğmuş naapalım” diyor. Buna tesadüf demek bi tuhaf değil mi? Kimisi tarih veriyor. Rönesansın başladığı günü söylüyor. Floransa katedralinin vaftizhane kapısını (şu bronz olan) yapma ihalesinin, Brunelleschi’de değil de Ghiberti’de kaldığı gün başladı bu Rönesans diyor.  Yani Kapıyı Brunelleschi yapsaydı hala yedi sağda yedi solda melekler, ortada bir Madonna elinde koca kafalı bir bebek çiziyor olacaktık resim diye.

Neyse kendi teorime dönüyorum.

Köprü ve Çoban Giotto teorisi;

Soruyu yeniden soralım;

Asimetrinin ne kadarı kaos yaratmaz.

Bugün sanatta bunun hiçbir önemi yok ne kadar kaos o kadar sanat;

ama o gün vardı bin ikiyüz küsurlardan bahsediyoruz.

İşte bugün sanata bu pervasızlığı tanıyan köprü Rönesans.

peki

Rönesans neden bir çobanın gözlerinden yansıdı ve ellerinden alev aldı?

Kıra çıkmak lazım,

Bahar bahar, toskana çayırlarına…

Çünkü simetri ve asimetri arasında bir uzlaşma sağlamak gerek bunu en iyi doğa sağlıyor… gözümüzün önünde aslında.

Bu uzlaşmaya biz

Balans diyoruz…

Uffff!!!izzi!!!!

İlk gün sinan abi kafası !

-         -  Rönesansın beşiği floransaya hoşş geldin sinan abi!

-         -  Oğğlum yine dalmışsın, floransayı turist basmış, çıkarın şu turistleri ufutziyi gezecem!!!

-          - Yannız abi bugün zor haftaya gel, mümkünse sabah beşte gel sıra öğlene gelir hayırlısıyla…

-          - Yuhh hepiniz kafayı mı yediniz ? ne ufutziymiş kardeşim? Akademia’ya gireyim o zaman?

-          - Sinan abi sana bi pizza ısmarliyim sen vaz geç bu sevdadan…

-          - Yapma be!

İkinci gün ufizzi neymiş koy şu Toskana'nın Kianti şarabından bi kadeh daha kafası!

Madem müzelere girme konusunda terakki kaydedemedik şu meşhuur  Mikelanj’ın davut heykelinin çakmasının olduğu meydana gideyim o zaman, Signoria meydanın adı.

Şimdi anlatıyorum hikayeyi…

Sene 1504, bir eylül sabahı;  

yağlı direkler üzerinde kaydırılarak taşınan devasa tahta bir kafesin içinden işte şu aşağıdaki resimde gördüğünüz namı diğer “Mikelanjelo’nun Devi”  Davut  ööylecene meydana indiriliyor.   

(Allam ben niye böyle sanatsal afallatıcılığı tarihe geçmiş olaylara maruz kalmıyorum?)

Tamı tamına 5 metre 17 santim uzunluğunda…

Çok mu acayip diyecek olursanız, evet çok acayip…

Yapılışı, getirilişi, sarayın önüne indirilişi, Michaelangelo’nun kendisi, 1873’e kadar o meydanda ööylecene durması (ikidebir ööylecene dediğimin farkındayım), sonra ne olduysa birden zarar göreceğinden korkulup şu bir türlü bilet sırası gelmeyen akademiya müzesine taşınması ,  meydan boş kalmasın diye aynısının tıpkısından bir çakmasının yapılıp meydana koyulması, 1990’da manyağın birinin heykele çekiçle saldırıp, haşmetli Davud’un sol ayak serçe parmağını kırması, Floransa belediyesinin 2003 yılında Davud’u yıkamaya karar vermesi (haşmetli 1843’den beri suya sabuna değmemiş)…

Aaa daha bomba;

Kudüs’ün fethinin 3000. Yılı diye Floransalıların bir jest olarak heykelin bir kopyasını Kudüs’e göndermesi ama heykelin pornografik öğeler içerdiği gerekçesiyle (biz boşuna öööylecene diyip durmuyoruz) kabul edilmeyip, kudüs'ün bunu giydirip gönderin denmesi…

Geyik bir yana, Floransa’yı, müzelerin akıl dışı sırasını, Michaelangelo’yu, David’i  anlayabilmek ve anlamlandırabilmek için;  çok gezen mi bilir çok okuyan mı? sorusunun malum cevabını bu noktada yalan edip The Art of Florence adlı bir kitap alıp okumaya başlıyorum arkadaşlar….

bu arada floransa fotoları için buradan buyurun...

Bir sonraki yazı;

Rönesans’a Giriş Ders 1 

floransa'dan bahar manzaraları!

çok yakında ufizzi yazı dizisi!!!

eski tas: MUTE’LU İNSANLAR

eski tas: MUTE’LU İNSANLAR: Oysa şu salyangoz gibi kendi içine doğru kıvrılan devrim, onların devrimi değildir. Çünkü eleştirici ve dışa doğru patlayan bir devrim d...

drifter's pick!

Sofia Coppola'nın son filminde, güneş altında şezlonga yatmalı bi sahne var, öyle güzel bi sahne ki uzuuun uzuuun... O kaddar olur yani sööliyim dedim. 

günün parçası; big brown eyes

Bugün hayatımda ilk defa gerçek bir Oskar Kokoshka gördüm!

 Rotterdam’da önemli bir müze var bilen bilir adı “Boijman” 

niye mi önemli?

çünkü yok yok içinde.  

Cezanne mı ararsın, monet mi , mondrian, Picasso, dali, maggritte, rothko, van Gogh, Rambrant, Boch, Rubens  vs. vs. yok yok.  İnanlmaz bir müze. İnsanın gözleri faltaşı gibi açlıyor; hiii o da varmış bu da varmış diye…

Gezerken sürekli nasıl koruyorlar  bu müzeyi dedim durdum, insanın soyası gelir yani o derece… baştan çıkarcı…

Müzenin hikayesi çok duygularımı sömürdü söyleyeyim.

Babanın biri, (hii çok ayıp!, ne amiyane oldu hiç öyle denir mi?) adam gibi adammış demek istiyorum yani,  Franz Boijman adında bir avukat kendi koleksiyonunu bağışlamak suretiyle müzenin temellerini atıyor. yıl 1849! Sonra ona bir diğer baba, George von Beuningen katılıyor, o da bağışlıyor bağışlayabildiği kadar.  Bu iki yüce gönüllü adamı örnek alan diğer bazı Hollandalı zenginler de müzeye epey bişey bağışlamışlar sonra… zaten öncülük edilince gerisi geliyor …

Bizim büyük babalar da evlerinde köşklerinde saklıyorlar Fikret Muallaları, Şeker Ahmet Paşaları, Abidin Dinoları filan… çok anlamsız, çok bencilce buluyorum bunu da neyse başka bişeylerden bahsedicem aslında.  Topu topu beş şey.  

Birincisi; oskar kokoschka gördüğüm için öyle mutluyum ki…

İkincisi şu tablo

Bu bir George Hendrik Breitner. Tablonun adı “the earring” yani küpe. 1893’de yapılmış. öyle etkileyici ki. Dakikalarca bakabilir insan. Aynaya yansıyan yüz çizmek ne kadar zordur düşünebiliyor musunuz? Resimdeki aynada başka bir resim daha var ve inanlmaz. Çok görülesi bişey gerçekten.

Üçüncüsü bu;

Önce yapıldığı tarihi söylüyorum: 1560.

Enteresan olan şu; o tarihte doğa resmi çizmek diye bişey yok. Ressamlar doğa resmi filan çizmiyorlar; resim çizmek, çizdirmek çok pahalı bir lüks; sadece kontlar, lordlar, krallar filan ressamlara sipariş usulü resim çizdiriyorlar; o da işte kendilerinin karılarının çocuklarının filan resimleri. Kimse aman bir ressam tutayım da şu antreye bir göl resmi çizsin ferah ferah bakarız demiyor yani.

İşte onun için bu ressam mühim.

Cornelis van Dalem.

Bu yetenekte, ustalıkta bir ressam ve pastoral çalışıyor.

Nasıl mı?

 E, çünkü kendisi çook zengin bir soylu ahahaahaha…

zevk için resim yapıyor yani; ne isterse onu çiziyor. Çok iyi değil mi?

dördüncüsü; 

geçen sene Brüksel’deki Magritte müzesine gidip orada bulamayınca biraz olsun hayal kırıklığı yaşadığım “La reproduction interdite” işe bak bu müzede çıktı. Başka birkaç tane daha Magritte var. Ama bilirsiniz Magritteseverlerin gönlünde bu tablonun yeri ayrıdır.

Son olarak size kafkanın evini takdim edeyim;

1938 tarihli bu tablonun ismi The Doctor’s visit (Kafka’s House)/ Doktor Ziyareti, (kafka’nın evi).

Pazargünü ressamı diye bişey duymuş muydunuz? Öyle deyince şimdi aklıma şu TRT’de beş dakkada nehir kıyılı, bahçeli dağ evli manzara resmi çizen kabarık saçlı amca geliyor, allah rahmet eylesin vefaat etti yakınlarda. Neyse yok bu Hendrik Nicolaas Werkman öyle değil. Werkman’ a Pazar ressamı diyorlar çünkü, sadece Pazar günü resim çizermiş. Kafka da yakın dostu olurmuş. Bu tablodaki ev de gerçekten Kafka’nın eviymiş. Doktor ne alaka hiç anlamadım ama Kafka’nın evinin duvarının kırmızısına ve ormana bakan balkonuna bakar mısınız?

Kayahan şarkılarını ayıla bayıla dinlemezdim küçükken de, nilüferin gülüşünü sevdiğimden bir kaç şarkısını ezberlediğimi inkar edemem. Hala da radyoda filan denk gelirsem zaplıyorum ne yalan söyleyeyim ama noolur ölmesin kayahan, hep olsun, hep olsun biyerlerde işte! 

size biraz rotterdam getirdim/ puslu ve soğuk!

bu sabah penceremde rotterdam var puslu ve soğuk! bir gökdelenin orta katındayım; "yüksek" değilim. dışarı çıkıp buz gibi soğuğu boğazıma çekesim var. Ne olacaksa olsun kafası...
Roni Margulies'in bir şiiri var yazıyim mi?
yazayım, yazayım:
şöyle:

"ROT" diyor elimdeki sözlük, çamurlu demekmiş.
"A" ise su, buna şaşırdım işte.
"Rotta" demek ki, 
çamurlu su. Dam belli, baraj. Rotterdam
bir baraj , çamurlu suyun üzerindeki.

evet üstüne şiirler yazılası bir şehir değil Rotterdam


sokakta yürürken birden bir gökdelenin gölgesi düşüyor

üstüne ürküyorsun.

yani ürküyorum.

ve üşüyorum.

haddinden fazla belki.

perspektifinde kayboldum bu şehrin.

fotoğrafların bazılarını yüklüyorum diğerleri de yakında burada; meraklısına ...